"ο σπάνιος θησαυρός'

    Κάποτε, στη μακρινή Κίνα, ένας φτωχός άνθρωπος είδε, ζήλεψε κι αποφάσισε να κλέψει μια πήλινη κούπα, αλλά για κακή του τύχη τον πιάσανε την ώρα της κλεψιάς και τον κλείσανε στη φυλακή. Έμεινε εκεί μέσα, χωρίς να δικαστεί, για πολλούς μήνες. Ξεχασμένος απ' όλους κι απελπισμένος άρχισε να σκέφτεται με ποιον τρόπο θα μπορούσε να βγει. Να δραπετεύσει δεν μπορούσε, γιατί οι φύλακες ήταν πολλοί και τον φύλαγαν καλά. "Χρειάζεται πονηριά" σκέφτηκε και μια μέρα παρακάλεσε το φύλακα να τον πάει στο βασιλιά.

     - Τι μπορεί να θες εσύ το βασιλιά; τον ρώτησε με φανερή απορία ο φύλακας.

     - Θέλω να του δώσω έναν πολύ σπάνιο θησαυρό, απάντησε ο κλέφτης.

   Την άλλη μέρα τον οδήγησαν μπροστά στο βασιλιά, ο οποίος χωρίς περιστροφές ζήτησε από τον κλέφτη να του δείξει το σπάνιο θησαυρό. Εκείνος δίχως να διστάσει βγάζει από την τσέπη του ένα διπλωμένο κομμάτι χαρτί, το ξεδιπλώνει προσεχτικά και το δίνει σ' ένα φρουρό, που το δίνει με τη σειρά του στο βασιλιά.

     -  Μα δεν είναι παρά ένα κουκούτσι από αχλάδι! αναφώνησε εκείνος βλέποντας το περιεχόμενο του χαρτιού που κρατούσε στα χέρια του.

     -  Βασιλιά μου, ναι, είναι ένα κουκούτσι από αχλάδι, αλλά είναι ένα σπάνιο είδος. Αν το φυτέψεις, θα γίνει δέντρο και σε αυτό θα ωριμάσουν χρυσά αχλάδια.

Ο βασιλιάς τον κοίταξε καχύποπτα και τον ρώτησε:

     - Κι αφού είναι έτσι, γιατί δεν το φύτεψες εσύ;

    - Γιατί, βασιλιά μου, για να βγάλει χρυσά αχλάδια, πρέπει να φυτευτεί από κάποιον που δεν έχει κλέψει ποτέ και ποτέ δεν έχει πει ψέματα σε κανέναν. Αλλιώς θα βγάλει τα συνηθισμένα αχλάδια. Γι' αυτό κι εγώ το δίνω σε σένα, που σίγουρα δεν έχεις κλέψει ούτε εξαπατήσει ποτέ κανέναν.

     - Τι βλακείες! μουρμούρισε ο βασιλιάς, που θυμήθηκε πως έκλεβε κι εξαπατούσε κατ' επανάληψη τους φτωχούς χωρικούς με αβάσταχτη φορολογία.

     -  Εντάξει, τότε ας το φυτέψει ο υπουργός σας, αφού εσύ βασιλιά μου, δε με πιστεύεις.

    -  Εγώ δεν το πιστεύω και δε θα το κάνω, πετάχτηκε αμέσως ο υπουργός, που πολλές φορές είχε δωροδοκηθεί στο παρελθόν από πολίτες.

    - Εντάξει, ξανάπε ο κλέφτης, ας το φυτέψει ο στρατηγός του βασιλικού στρατού και πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση του ακούστηκε η φωνή του στρατηγού:

    - Μα εγώ δεν έχω ιδέα από κηπουρική! γνωρίζοντας καλά πόσες φορές είχε παραμυθιάσει κι εξαπατήσει τους στρατιώτες του στις πληρωμές.

     - Ας το φυτέψει ο δικαστής, συνέχισε ο φτωχός κλέφτης όμως κι ο δικαστής αρνήθηκε, γιατί έβγαζε τις αποφάσεις του ανάλογα με τα χρήματα που του έδινε ο κόσμος.

     -  Το λοιπόν, ας δοκιμάσει ο γιατρός.

    -  Εμένα δε μου επιτρέπει ο όρκος μου να πλουτίσω με τέτοιον τρόπο, απάντησε ο γιατρός, ο οποίος είχε βρει άλλον τρόπο να πλουτίζει μια χαρά.

    -  Ας το φυτέψει επιτέλους ο αρχιφύλακας των φυλακών, είπε για μια φορά ακόμα ο φτωχός κλέφτης μα κι αυτή η προσφορά απορρίφθηκε:

    -  Δεν ασχολούμαι εγώ με τέτοια πράματα, απάντησε ο αρχιφύλακας που ανάλογα με τα λεφτά που έπαιρνε κρυφά από τους φυλακισμένους μαλάκωνε ή σκλήρυνε τη συμπεριφορά του.

   Κι έτσι συνεχίστηκε η ιστορία για κάμποση ώρα. Όποιον και να πρότεινε, έβρισκε αυτός μια δικαιολογία για ν' αρνηθεί, γιατί δεν είχε καθαρή τη συνείδησή του, ώσπου στο τέλος ο φτωχός κλέφτης ξέσπασε σε γέλια:

  " Όλοι σας, όποιοι κι αν είστε και δεν εξαιρώ κανέναν, κλέβετε, εξαπατάτε, λέτε ψέματα και κανένας σας δεν μπαίνει ποτέ στη φυλακή, ενώ εμένα για κάτι τόσο ασήμαντο με κλείσατε αμέσως μέσα. "

   Ο βασιλιάς θαύμασε την εξυπνάδα και το θάρρος του φτωχού κλέφτη και διέταξε να τον αφήσουν ελεύθερο.   

                                                                                                              

 κινέζικο παραμύθι

 

 Εκλογές στη χώρα!!! Στη μεταπολιτευτική ευδαιμονία και ευημερία μας είχαμε ξεχάσει πως βάλαμε ενέχυρο τη συνείδησή μας, στην καλύτερη περίπτωση, γιατί στη χειρότερη πολλοί την είχαν ξεπουλήσει. Αυτοί που ξεπουλήσανε και πιάσανε καλή τιμή, παλεύουνε λυσασμένα να διατηρήσουνε το σάπιο σύστημα της ψηφοθηρίας και των πελατειακών σχέσεων, του δικομματισμού και της αυτοδυναμίας που εξέθρεψαν την αλαζονεία, τον ηγεμονισμό, τη διαφθορά, την ατιμωρησία, τον αριβισμό, τον παρασιτισμό, τον αμοραλισμό και σε πολιτισμικό και πολιτικοοικονομικό επίπεδο.  Είναι αυτό το σύστημα που με νύχια και με δόντια παλεύουν να διατηρήσουν τα κατεστημένα ραδιοτηλεοπτικά και έντυπα μέσα.
Όσοι ξεπούλησαν τη συνείδησή τους και δεν πιάσανε την καλή, πιαστήκανε απλά κορόιδα. Οι υπόλοιποι δε χρωστάμε παρά μόνο στους εαυτούς μας την αποκατάσταση της συνείδησης μας και στα παιδιά μας ένα καλύτερο μέλλον.
Κατά πόσο οι εκλογές με το υπάρχον εκλογικό σύστημα εκφράζουν τη λαϊκή βούληση είναι ένα θέμα. Ωστόσο χρειάζεται να κάνουμε εκείνο το βήμα που σε πρώτη φάση θα κλείσει πίσω του την πόρτα της μεταπολιτευτικής περιόδου. Αυτοί που παλιά διακήρυτταν πως στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, τώρα κινδυνολογούν ασύστολα για ακυβερνησία και χάος. Κι όμως, οι γεμάτες πλατείες και ο ευρωπαικός προσανατολισμός της μεγάλης πλειοψηφίας του κόσμου μοιάζουν να δείχνουν το δρόμο που είναι της Ευρώπης των λαών και της συνεργασίας αλλά όχι η Ευρώπη της υποτέλειας και του Διευθυντήριου των διεθνών τοκογλύφων.
Κι αν έχουμε 'σχεδόν' χρεωκοπήσει οικονομικά, γιατί ηθικά έχει συμβεί προ πολλού, κι αν βρισκόμαστε στη δίνη μιας μεγάλης κρίσης, η Ιστορία μας διδάσκει πως μέσα σε τέτοιες καταστάσεις ζυμώνονται και αναδεικνύονται οι μεγάλοι ηγέτες μιας δημοκρατίας. Δεν επιβάλλονται ούτε λαμβάνουν χρίσματα και δαχτυλίδια. Και μάλιστα δε θέλουμε πια ηγέτες με την έννοια του ηγεμόνα μα ηγέτες με την  έννοια της πρωτοπορίας πολιτικής, κοινωνικής, οικονομικής, καλλιτεχνικής...