Σάββατο 10 Αυγούστου 2013

Το Λογοτεχνικό Ταξίδι συνομιλεί με τον Γιώργο Γρηγοράκη

[Συνέντευξη στον Χάρη Γαντζούδη] 



"Όταν κλείνω τα μάτια μου, κάνω συνήθως μιαν ευχή: να μη σταματήσω ποτέ να ονειρεύομαι, για μένα, για τους ανθρώπους που αγαπώ, να κάνω πράγματα δημιουργικά κι όταν φτάνω στο τέλος μιας διαδρομής να βάζω τον πήχη ψηλότερα κι όταν δεν τα καταφέρνω να πεισμώνω. Ο άνθρωπος που δεν ονειρεύεται είναι παραιτημένος απ’ την ίδια τη ζωή και η ζωή είναι εξέλιξη. «Φτάσε όπου δεν μπορείς!», να τος πάλι ο Καζαντζάκης".

Γιώργος Γρηγοράκης 






Το Λογοτεχνικό Ταξίδι υποδέχεται το συγγραφέα Γιώργο Γρηγοράκη και συνομιλεί μαζί του για τη ζωή και το έργο του. 



Κύριε Γρηγοράκη σας καλωσορίζω στο λογοτεχνικό ταξίδι.
Σας ευχαριστώ για την πρόσκληση!


Πότε ξεκινήσατε να γράφετε και γιατί;
Από μικρός σκάρωνα ιστορίες. Στα μαθητικά χρόνια άρχισα να καταγράφω κάποιες απ’ αυτές. Στα φοιτητικά αναιρούσα τις προγενέστερες θεωρώντας της απλοϊκές.  Αποσπασματικότητα. Κι όταν ολοκλήρωνα κάτι, θες η φυσική συστολή, θες η αναβλητικότητα, θες η αμφιβολία, δεν ξέρω, έμενε πάντως στο συρτάρι. Μέχρι που αποφάσισα να στρωθώ και να δουλέψω συστηματικότερα. Στην πραγματικότητα τίποτα δεν αποφάσισα. Ένιωσα να βγαίνει από μέσα μου, να μην μπορεί να κρατηθεί μια ψυχοσυναισθηματική δύναμη που έψαχνε να εκφραστεί, κάτι που κυοφορούνταν μέσα μου καιρό.  Τότε άρχισαν να ξεχύνονται οι λέξεις χείμαρρος και δεν μπορούσα να σταματήσω. Κατέθετα την ψυχή μου. Τα λόγια είναι κούφια, τα παίρνει ο άνεμος αν δεν καβαλάνε μέσα τους το βάρος της ψυχής μας. Την αλήθεια της. Να γιατί γράφω, για να μοιραστώ την αλήθεια μου.


Έχετε επηρεαστεί από το έργο κάποιου συγγραφέα;
Συνειδητά όχι. Σίγουρα όμως λειτουργεί υπόγεια μια διαδικασία αφομοίωσης στοιχείων μορφής, περιεχομένου, ύφους κλπ. από το έργο κάποιου ή κάποιων  αγαπημένων συγγραφέων. Είναι μια διαδικασία που συντελείται μέσα μας δίχως συγκεκριμένο χρονικό περιορισμό εν αγνοία της λογικής.  Κι ευτυχώς που είναι έτσι γιατί αν ήταν συνειδητή επιλογή θα επρόκειτο στην καλύτερη περίπτωση για φιλολογική προσέγγιση με εντελώς αμφίβολο λογοτεχνικό αποτέλεσμα στη χειρότερη για ένα κακέκτυπο.


Το Φεβρουάριο του 2013 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Σαΐτα το βιβλίο σας «Το άσπρο κλουβί στο σχήμα της καρδιάς». Πείτε μας λίγα λόγια για αυτό το έργο σας. 
«Το άσπρο κλουβί στο σχήμα της καρδιάς» το έγραψα το 2007 και την ίδια χρονιά τιμήθηκε με έπαινο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών. Είναι μια ιστορία για την αγάπη, για την ακρίβεια την πορεία προς την ολοκλήρωση της αληθινής αγάπης. Η αγάπη δεν είναι μια δεδομένη συναισθηματική κατάσταση που εξαντλείται στα λόγια αλλά μια διαρκής δοκιμασία απελευθέρωσης από τα δεσμά της εξάρτησης, της ιδιοτέλειας, του εγωισμού.
Έχοντας από καιρό κατασταλάξει στο μυαλό μου η ιδέα έκδοσης  του παραμυθιού σε e-book ευτύχησα πριν από ένα χρόνο να έρθω σε επαφή με τον Ηρακλή Λαμπαδαρίου, των εκδόσεων Σαΐτα, ένα νέο άνθρωπο, δραστήριο, με καινοτόμες ιδέες, και μέσα από συχνή επικοινωνία και άριστη συνεργασία με τον ίδιο και την ομάδα του, προέκυψε το Φλεβάρη του 2013 η ψηφιακή έκδοση του παραμυθιού. Από τότε κυκλοφορεί ελεύθερα στο διαδίκτυο.




Εργάζεστε ως εκπαιδευτικός. Ποια η σχέση σας με τα παιδιά και ποια η γνώμη σας για την εκπαίδευση στην Ελλάδα;
Μεγάλο θέμα που δεν εξαντλείται με δυο λόγια. Σε ότι αφορά το πρώτο σκέλος της ερώτησής θα το συνοψίσω στη φράση του Καζαντζάκη πως «ιδανικός δάσκαλος είναι εκείνος που γίνεται γέφυρα να περάσει απέναντι ο μαθητής κι όταν πια του έχει διευκολύνει το πέρασμα, αφήνεται χαρούμενα να γκρεμιστεί ενθαρρύνοντας το μαθητή του να φτιάξει τις δικές του γέφυρες.»
Σε ότι αφορά το δεύτερο σκέλος της ερώτησης εκείνο που θέλω να τονίσω είναι πως όταν μια κοινωνία βρίσκεται στη δίνη μιας όχι μόνο οικονομικής, αλλά πολιτισμικής, κρίσης οφείλει να επενδύσει στην παιδεία της. Όταν θέλεις να μετασχηματίσεις μια κοινωνία απαγκιστρώνοντας την από τις νοοτροπίες, τις πρακτικές και τα κακώς κείμενα του παρελθόντος δεν το κάνεις με μαγικές συνταγές κι εθνοσωτήρες ούτε με το πάτημα ενός κουμπιού, αλλά με προγραμματισμό, μακροπρόθεσμο σχεδιασμό και όραμα, που αγκαλιάζει όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Η κομματοκρατική και κοντόθωρη αντίληψη της μεταπολιτευτικής περιόδου δεν επέτρεψε ποτέ κάτι τέτοιο. Και τα πράγματα σήμερα πάνε προς το χειρότερο. Πώς να αναβαθμίσεις ποιοτικά την εκπαίδευση σου, πώς να εφαρμόσεις καινοτόμες μεθόδους διδασκαλίας  όταν υπάρχει ελλειπής χρηματοδότηση, κτιριακά προβλήματα, όταν δεν καλύπτονται λειτουργικές ανάγκες, υποβιβάζονται, συγχωνεύονται ή καταργούνται σχολεία, δημιουργούνται πολυπληθή τμήματα, όταν η στατιστική μέθοδος και η λογιστική προσέγγιση της πολιτείας, υπονομεύουν τους στόχους  που θέτει  η σύγχρονη παιδαγωγική επιστήμη. Οφείλουμε να επενδύσουμε στα παιδιά μας ή για να το πω αλλιώς, αφού θυσιάζουμε το παρόν τους, δεν έχουμε το δικαίωμα να υποθηκεύσουμε το μέλλον τους.


Πώς περνάτε τον ελεύθερο χρόνο σας;
Ασχολούμενος με όλα όσα σε κάνουν στο τέλος να λες «πότε πέρασε η ώρα;»


Όταν κλείνετε τα μάτια σας τι όνειρα κάνετε για το μέλλον;
Όταν κλείνω τα μάτια μου, κάνω συνήθως μιαν ευχή: να μη σταματήσω ποτέ να ονειρεύομαι, για μένα, για τους ανθρώπους που αγαπώ, να κάνω πράγματα δημιουργικά κι όταν φτάνω στο τέλος μιας διαδρομής να βάζω τον πήχη ψηλότερα κι όταν δεν τα καταφέρνω να πεισμώνω. Ο άνθρωπος που δεν ονειρεύεται είναι παραιτημένος απ’ την ίδια τη ζωή και η ζωή είναι εξέλιξη. «Φτάσε όπου δεν μπορείς!», να τος πάλι ο Καζαντζάκης.


Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο αυτή την περίοδο; 
Ναι, έχω ξεκινήσει ένα νέο βιβλίο που φιλοδοξεί να αποδώσει με αλληγορικό τρόπο πτυχές της σημερινής πραγματικότητας. Απευθύνεται σε παιδιά αλλά κρυφοκοιτάζει κλείνοντας το μάτι και στους ενήλικες. Μέχρι το τέλος της χρονιάς υπολογίζω να έχει ολοκληρωθεί.


Κλείνοντας θα ήθελα να προτείνετε στους αναγνώστες μας το αγαπημένο σας βιβλίο.
«Ο ηλίθιος» του Ντοστογιέφσκι, ένα από τα πολυαγαπημένα μου.


Σας  ευχαριστώ πολύ. 
Να ’στε καλά, εύχομαι καλή επιτυχία στη δημιουργική προσπάθεια που έχετε ξεκινήσει.

Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο Λογοτεχνικό Ταξίδι

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου