Μεγάλος θαλασσοπόρος ο Νίκος
Καζαντζάκης ταξίδεψε στις ανταριασμένες θάλασσες της ανθρώπινης ψυχής, έφτασε
στους μακρινούς πόντους της ύπαρξης, που τους καλύπτουν η αγωνία κι ο φόβος,
κοίταξε κατάματα την άβυσσο νικώντας το φόβο του και νιώθοντας ταυτόχρονα τη
σημαντικότητα και την αιωνιότητα που κρύβεται στην κάθε στιγμή της ζωής του
ανθρώπου.
Καπετάνιος ανήσυχος, που
απεχθανόταν την ανθρώπινη ευκολία, εναντιωνόταν στον εφησυχασμό, την αδράνεια
και την παραίτηση. Απέφευγε τα βολικά ταξίδια, σε ήσυχα κι ασφαλή νερά, τον
έπνιγαν τα μικρά λιμάνια προτιμώντας τα υπερπόντια, μακρινά και δύσκολα
ταξίδια. Όρισε τις δικές του συντεταγμένες στο ταξίδι προς την αυτογνωσία, προς
την ελευθερία του ανθρώπου.
Πάνω σ’ αυτές τις συντεταγμένες πραγματοποίησα
τα πρώτα μου εφηβικά ταξίδια της υπαρξιακής αναζήτησης, του νοήματος της ζωής,
της έννοιας της ελευθερίας, εσωτερικής ή κοινωνικής κλπ.
Χαρτογράφησε το ταξίδι του κι ονόμασε
το χάρτη «Ασκητική». Τα καράβια του δεν τα ναύλωνε, τα κατασκεύαζε. Ο «Ζορμπάς»,
ο «Καπετάν Μιχάλης», ο «Τελευταίος Πειρασμός», ο «Χριστός Ξανασταυρώνεται»
είναι μερικά από τα πλοία που χρησιμοποίησε για τις μακρινές του αποστολές. Στο
κατάστρωμα δεν πατούσες ξύλο παρά χώμα από την ελληνική γη και κρητικές πέτρες
που μοσχομύριζαν θυμάρι και φασκομηλιά.
Το πλήρωμα των καραβιών του,
πρόσωπα καψαλισμένα από τον ήλιο, ρωμαλέοι εργάτες και μεγάλοι γλεντοκόποι, γεμάτοι
ζωή, απλοί και ταπεινοί μες στις χαρές και στις λύπες τους, που γίνονταν όμως μεγάλοι,
παγκόσμιοι, αιώνιοι την ώρα που χόρευαν πεντοζάλη, λευτερωμένοι από το φόβο του
αγνώστου πάνω από τα λυσσασμένα νερά καθώς ποδοπατούσαν σε κάθε βήμα του χορού
που έσερναν το φόβο και την αγωνία τους σ’ αυτή την πορεία προς την άβυσσο.
Κι ο καπετάνιος από ψηλά στην πρύμνη,
δίπλα στο τιμόνι, φχαριστημένος, έχωνε την πίπα στην τσέπη, έσκυβε κάθε φορά
και γέμιζε τις φούχτες του με σβώλους κρητικό χώμα, τις σήκωνε ψηλά, άνοιγε τα χέρια
αφήνοντας το να σκορπίσει στα πέρατα του κόσμου και του χρόνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου